We tellen af naar de Nakba-herdenking op 12 mei in Rotterdam
Oscar Bergamin komt zaterdag op de Nakba-herdenking een voordracht over van Palestina geven. Hij neemt ons mee in de geschiedenis van Alexander de Grote tot heden.
“De dramatische situatie in Gaza is internationaal erkend, maar internationale initiatieven of maatregelen die een einde moeten maken aan de illegale blokkade en de illegale bezetting blijven uit.”
Bergamin Bookstore staat zaterdag ook op de informatiemarkt.
Israël is bezig met een moorddadige aanval tegen demonstrerende Palestijnen, waarbij gewapende troepen demonstranten, die geen directe bedreiging voor hen vormen, tot doelwit maken tijdens de protesten van de Grote mars van de terugkeer in de Gazastrook, zegt Amnesty op hun website en roept op tot een wapenembargo tegen Israël.
Amnesty International herhaalt haar oproep aan regeringen om een uitgebreid wapenembargo tegen Israël in te stellen vanwege de disproportionele reactie op massale demonstraties langs de afzettingen.
“De periode voor symbolische verklaringen van afkeuring is voorbij. De internationale gemeenschap moet concreet gaan handelen en stoppen met het leveren van wapens en militaire benodigdheden aan Israël. Dit laten zal ernstige mensenrechtenschendingen tegen duizenden mannen, vrouwen en kinderen, die dagelijks lijden onder de gevolgen van Israëls wrede blokkade van Gaza, doen voortzetten. Deze mensen demonstreren tegen hun ondraaglijke omstandigheden en eisen het recht op terugkeer naar hun huizen en dorpen in wat nu Israel is.” (Magdalena Mughrabi, Deputy Regional Director MENA bij Amnesty International)
De VS is Israëls hoofdleverancier voor militaire uitrusting en technologie ($38 miljard toegezegd aan militaire hulp voor de komende tien jaar). Maar andere landen, waaronder EU-lidstaten zoals Frankrijk, Duitsland, Engeland en Italië hebben grote hoeveelheden militaire uitrusting toegekend aan Israël.
Dokters in ziekenhuizen maken melding van ernstige verwondingen in de benen, met extreme schade aan botten en vlees alsmede grote uitgangsverwondingen, die doen denken aan de oorlogswonden in 2014 en die veelal leiden tot verlamming of amputatie. Wanneer knieën worden geraakt neemt de kans op fragmentatie van de kogel toe. Het lijkt erop dat Israëlische soldaten richten op knieën om zo groot mogelijke schade aan het lichaam van het slachtoffer toe te brengen. Amnesty’s directeur in de MENA vindt dat het Internationaal Gerechtshof in Den Haag een onderzoek naar deze (mogelijk) oorlogsmisdaden moet openen.
Ziekenhuizen in Gaza hebben moeite met het verwerken van de grote aantallen gewonden door een tekort aan medische benodigdheden, elektriciteit en brandstof die veroorzaakt worden door de Israëlische blokkade en verergerd worden door de interne conflicten in het Palestijnse bestuur. Israël blokkeert ook de doorgang van ernstig gewonden naar Ramallah. (Zie ook onze actie om het ziekenhuis in Khan Younis te steunen.)
Sinds het begin van de Grote mars van de terugkeer vijf weken geleden zijn er 45 Palestijnen omgekomen, waaronder drie kinderen en twee journalisten, en meer dan 6000 mensen raakten gewond. Er zijn geen Israëlische slachtoffers.
Halima Abudayya (95) heeft haar hele leven ervan gedroomd om terug te keren naar Deir Sunayd, een plaatsje in het Gaza-district. Tijdens de bezetting van de Britten werd haar familie gedwongen te vertrekken. Halima had drie kinderen en ze was zwanger. Ze zegt dat het de zwaarste dag van haar leven was.
Deir Sunayd was een dorpje ten noordoosten van Gaza betaande uit 183 huizen met 847 bewoners, een station en een school in 1948. De restanten van het dorp zijn nu verlaten en in vervallen staat.
Abudayya’s broer werd doodgeschoten door zionistische milities. Ze werden onder schot gedwongen om in auto’s te stappen die hen naar Gaza brachten. Ze hadden geen keus, zegt Halima Abudayya.
Het land van Abudayya’s vader werd afgenomen door zionisten en is nu in gebruik als bijenkwekerijen door kolonisten. Als de demonstranten van de Great Return March door de afzetting zouden gaan, dan zouden ze op haar vaders grond staan.
Fadila al-Ashi (82) werd geboren in Beersheba, een stad in de Negev-woestijn. Haar vader had een winkeltje. Ze hadden het niet breed, maar ze waren gelukkiger dan nu, vindt al-Ashi. Toen ze twaalf jaar was werd haar buurt bestormd door zionistische milities. Ze werden gedwongen direct hun huis te verlaten. Ze liepen naar Gaza, waar ze dagenlang in een paardenstal sliepen. Ze dachten dat ze snel weer terug zouden gaan naar Beersheba.
Fadila al-Ashi’s vader had de sleutels van hun huis in Beersheba jarenlang aan de muur hangen. Hij weigerde ze weg te halen, omdat hij vast van plan was om binnenkort terug te keren. Het is nu 70 jaar later en volgens al-Ashi is de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen een kwestie van tijd.
Vanaf de Dag van het Land op 30 maart tot de Nakba-herdenking op 15 mei zullen inwoners van Gaza uit protest in een tentenkamp langs de oostelijke afzetting van de Gazastrook verblijven. Israël zet snipers in die met scherp schieten om de demonstranten te ontmoedigen. Het aantal doden en gewonden loopt snel op en niemand blijft gespaard, zelfs journalisten niet. Een van de journalisten, Yaser Murtaja, werd 6 april doodgeschoten bij Khuza’a in Khan Younis terwijl hij aan het werk was.
In de Gazastrook is overal tekort aan. Ziekenhuizen staan nu meer dan normaal onder druk en voorraden zullen snel slinken. Een van die ziekenhuizen, het Dar Essalam Ziekenhuis, bevindt zich in Khan Younis, waar de protesten soms hevig zijn en waar veel slachtoffers vallen door Israëlische snipers. Deze geldinzameling is bedoeld om geld op te halen voor medicijnen en andere middelen die nodig zijn voor de behandeling van demonstranten die slachtoffer werden van Israëlische agressie.
Journalist Yaser Mortaja werd vrijdag 6 april doodgeschoten door het Israëlische leger terwijl hij aan het werk was in Khan Younis. Hij was door zijn vest duidelijk herkenbaar als journalist, maar was toch een doelwit voor scherpschutters.
Sinds vorige week vrijdag, bij de start van de protesten op de Dag van het land, vielen er al 22 doden door Israëlisch geweld. Afgelopen vrijdag kwamen daar negen doden bij. Mogelijk loopt dit aantal de komen de week op vanwege levensbedreigende verwondingen.
Palestijnen protesteren tegen de etnische zuiveringen die ze sinds de komst van zionisten in Palestina voor de kiezen krijgen. Deze etnische zuiveringen vinden nog steeds plaats, vaak in de vorm van ‘administratieve besluiten’.
Het tentenkamp aan de afzetting met Israël symboliseert de vluchtelingenproblematiek en de wens om terug te keren. In de tentenkampen worden culturele activiteiten georganiseerd en kinderen kunnen er workshops doen.
In nieuwsmedia zien we doorgaans dat het conflict weergegeven wordt als een sessie stenengooien, boosheid en vlaggengezwaai. Om boosdoener Israël niet tegen het hoofd te stoten, wordt er vooral zo weinig mogelijk uitgelegd.
Yaser Mortaja werd zaterdag 7 april begraven. Duizenden Palestijnen woonden de plechtigheden bij.
Abu Hani al-Khatib, een 83 jaar oude kapper in Gaza, wil niets liever dan terugkeren naar zijn dorp Karatiyya in het noord-oosten van de Gazastrook. Zijn dorp werd in 1948 bezet door Israëlische terroristen van de Hagana en later vernietigd. In de jaren vijftig werden er drie dorpen op de puinhopen van Karatiyya gebouwd, Komemiyut, Revaha en Nehora, die alleen door joden bewoond mochten worden.
Abu Hani zegt dat Palestijnen wel moesten vluchten voor de zware aanvallen op hun woonplaatsen. “We vluchtten uit onze huizen en namen niets mee. We dachten dat we na twee of drie dagen terug zouden gaan. Het is nu 70 jaar geleden.”
“Zelfs als wij, de oorspronkelijk verdrongen bevolking, doodgaan, dan zullen onze kleinkinderen niet opgeven totdat ze onze 70 jaar oude droom gestand doen.” Abu Hani al-Khatab
Nadat de foto van een jongen die een ui achter zijn mondkapje stopte viral ging, interviewde AlJazeera hem.
AJ: Waarom was je aan het protesteren?
Jongen: Mijn doel was om mijn land terug te krijgen. En dat van mijn grootouders. En om de herinneringen van mijn familie terug te krijgen.
Op de Landdag-manifestatie gisteren droeg een meisje een gedicht voor:
De acties rondom de Great Return March in Gaza die 30 maart van start gingen zijn uitgelopen op een bloedbad met 16 doden en meer dan duizend gewonden:
In maart 1976 onteigende de Israëlische regering 2000 hectare land van Palestijnen in Galilea en de Negev. Dit land zou nodig zijn voor ‘veiligheidsmaatregelen’ en voor de uitbreiding van joodse dorpen. Palestijnen protesteerden tegen deze diefstal met een mars. Zes demonstranten werden gedood. Honderd anderen raakten gewond. Sinds 1976 wordt 30 maart herdacht als de Dag van het land.
Abu Medo, die in de Gazastrook woont zegt: “Op deze dag bekrachtigen we aan de bezetters dat dit ons land is dat zij onteigend hebben en belegeren. En dat we dit niet zullen vergeten.” Op vrijdag 30 maart gaan mensen in de Gazastrook demonstreren bij de afzetting die Israël heeft gebouwd voor de belegering. Het plan is om tenten neer te zetten en die te laten staan tot de Nakba-dag. In Khuza’a staat al een aantal tenten, een paar honderd meter van de afzetting. Volgens Abu Medo zijn die er een maand geleden al neergezet. Het benaderen van de afzetting is gevaarlijk. Wie dichter dan 300 meter bij het hek komt wordt neergeschoten.
Graafmachines hebben zandwallen opgeworpen rondom de tenten om de demonstranten beschutting tegen beschietingen en traangasgranaten door Israël te bieden. Beschietingen langs de afzetting komen veel voor. Vorige maand nog werd een boer, Mohamed Abujamaa, in de rug doodgeschoten door Israëlische soldaten terwijl hij zijn was land langs het hek aan het bewerken was, zegt Abu Medo.
Op 12 mei herdenken organisaties in Rotterdam de Palestijnse nakba. We tellen af met een post per dag. #70jaarnakba
Volg ons:
Rotterdam voor Gaza
FB event
Twitter
Instagram
Fathiyeh Sattari werd als kind van vluchtelingen uit het door Israël verwoeste dorpje Sattariyeh drie jaar na hun vlucht geboren in Rafah, Gaza. Ze voedde elf kinderen op, waarvan Hassan (foto), nu 40, er een was. Hassan probeert op zijn beurt zo goed en zo kwaad vier kinderen groot te brengen.
Fathiyeh Sattari woont nog steeds in een vluchtelingenkamp in Rafah. Ze heeft weinig hoop op terugkeer naar de grond van haar ouders. Fathiyeh’s ouders vluchtten in 1948. Op de zwart-wit foto staat een bezorgde Fathiyeh met Hassan, die als baby ondervoed raakte, in 1975
Op 12 mei herdenken organisaties in Rotterdam de Palestijnse nakba. We tellen af met een post per dag. #70jaarnakba
Volg ons:
Rotterdam voor Gaza
FB event
Twitter
Instagram