We tellen af naar de Nakba-herdenking op 12 mei in Rotterdam
Yaser Murtaja werd op de tweede vrijdag van de Grote mars van de terugkeer neergeschoten door een Israëlische scherpschutter terwijl hij aan het werk was en een duidelijk met het woord ‘PRESS’ gemarkeerde helm en vest droeg. Hij werd in de buik geraakt. Twaalf uur later overleed hij. Hij werkte met MEMO aan een video. MEMO heeft de video postuum uitgebracht. Bekijk het hier:
Vandaag is het Jom Ha’atsmaoet, de dag dat Israël de onafhankelijkheid viert. Onafhankelijkheid van wie, of wat? De ene bezetter viert de onafhankelijkheid van de andere bezetter. Of zoiets. Waarbij ze elkaar uiteraard geen bezetters noemen (maar het wel zijn).
Wat er in feite gevierd wordt is de overwinning van terrorisme: het afkondigen van de staat Israël door zionistische terreurgroepen, acht uur voordat het Britse Mandaat Palestina afliep. Vandaar waarschijnlijk het gebruik van de term ‘onafhankelijkheid’, alsof het om een strijd tussen Britten en zionisten ging. Alsof het niet om de etnische zuivering van Palestijnse burgers ging. Zionisten ontkennen steevast dat Palestina bestond. Of Palestijnen.
Volgens de Gregoriaanse jaartelling valt deze dag op 14 mei 1948, in de joodse jaartelling is dat in 2018 op 5 ijar (vandaag). De Palestijnen noemen deze dag de Nakba-dag: de dag van de rampspoed. Voor Palestijnen valt weinig te vieren. De etnische zuiveringen duren namelijk tot op de dag van vandaag voort.
elke dag sta ik
op dezelfde plek hier
bij mijn raam achttien meter hoog
niet dat ik de straat aankijk
of de voetgangers, fietsers,
de bestuurders achter het stuurwiel
die ik niet zie maar weet
dat ze er zijn
of deze bomen met groene bladeren
nee
ik kijk de straat niet
ik ben alleen maar aan het denken
dat ik een hoger plek moet zoeken
en ik weet
dat elke blad van deze bomen
een wonderwerk van God is
zoals de voetgangers, de fietsers,
de bestuurders en deze man
die op het zelfde plek
bij het zelfde raam
de dag doorstaat
en de ketel bruist door op het gasfornuis
en hij gaat geen thee maken
en het gas afzetten
en als Sara die niet hier is hier was
zou zij met een lachje zeggen:
“je wacht tevergeefs, hij komt niet”
Amir Afrassiabi
Rotterdam 2018
Zaterdag 12 mei 2018
Op en rond het Grotekerkplein
Van 13:00 – 18:00 uur
Nakba-herdenking in Rotterdam op zaterdag 12 mei
Dit jaar is het 70 jaar geleden dat zionisten eenzijdig de staat Israël uitriepen. In Palestina werden families uit hun huizen en woonplaatsen verdreven omdat er plaats gemaakt moest worden voor joodse migranten uit Europa en andere delen van de wereld. Palestijnen moesten maar ergens anders gaan wonen. Deze etnische zuiveringen gingen met veel geweld gepaard en complete dorpen werden met de grond gelijk gemaakt om de herinnering aan de rechtmatige bewoners uit te wissen.
De Nakba duurt tot op de dag van vandaag voort. Israël is door de meeste landen als staat erkend, maar bezet ook de Palestijnse gebieden en voert nog steeds een politiek van etnische zuivering. Palestijnse inwoners van Israël zijn tweederangs burgers. Op de Westelijke Jordaanoever worden door extremisten illegale nederzettingen opgezet die tot doel hebben de Palestijnse bevolking te verdrijven. Ze stelen grond en water en vernielen bezittingen van Palestijnse inwoners. Ze worden door de Israëlische overheid en het Israëlische leger meestal gesteund. Gaza is omsingeld. Er is geen vrij verkeer van reizen en goederen. Het is voor de inwoners een openlucht gevangenis.
Op dit moment zijn er ongeveer vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen over de wereld verspreid. Ze hebben recht op terugkeer. Sinds 1948 wordt jaarlijks het recht op terugkeer, in artikel 11 van resolutie 194 “Resolves that the refugees wishing to return to their homes and live at peace with their neighbors should be permitted to do so at the earliest practicable date (…)” in de VN bevestigd. In de praktijk blokkeert Israël dit recht echter.
Deelnemers aan het samenwerkingsverband ‘Rotterdam voor Gaza’ willen dit jaar markeren met een uitgebreide herdenking en activiteiten rond het thema van de Nakba. We nodigen graag iedereen die met ons mee wil doen uit op zaterdag 12 mei op het Grotekerkplein en in Gebouw de Heuvel. Daarnaast zijn er activiteiten in Citykerk Het Steiger. Als Rotterdammers weten we als geen ander wat de oorlog met je stad kan doen. De locaties van de Nakba-herdenking liggen binnen de ‘brandgrens’ van onze stad.
De activiteiten op en rond het Grotekerkplein starten om 13:00 uur. Voorafgaand aan de centrale opening zullen we ons op gepaste wijze zichtbaar maken in het centrum van Rotterdam. Om 18:00 uur sluiten we de herdenking af. Details over het programma zullen de komende weken bekend gemaakt worden.
Sinds 1974 is 17 april de dag van solidariteit met Palestijnse politieke gevangenen in Israëlische detentie.
• 6500 Palestijnse politieke gevangenen;
• 356 Palestijnse kinderen;
• 62 vrouwen (21 moeders en 8 minderjarigen);
• 500 Palestijnen in administratieve detentie;
• 1800 patienten, waarvan 700 acute medische hulp nodig hebben;
• 48 gevangenen die langer dan 20 jaar gevangen gehouden worden;
• 25 gevangenen die al langer dan een kwart eeuw gevangen zitten.
• 12 gevangenen die meer dan 30 jaar vastzitten.
Palestijnse kinderen in Israëlische detentie zijn tussen de 12 en 17 jaar oud. Israël is het enige land in de wereld dat systematisch kinderen vervolgt in militaire rechtbanken, waarbij het voorbijgaat aan het recht op een eerlijk proces volgens het VN Kinderrechtenverdrag. Volgens de Vierde Geneefse Conventie mag de onder bezetting levende lokale bevolking van een gebied niet door de bezettende mogendheid de grens worden overgebracht. Ahed al-Tamimi wordt gevangen gehouden in de HaSharon (Tel Mond) gevangenis nabij Netanya, aan de andere kant van de Groene Lijn.
Tekenen kan alleen nog deze week.
met de Arabieren
door de Zionisten van toen
die dat met lede ogen zagen
Drie kogels in de borst
als in de rug geschoten
zo laf
in een straat in Jeruzalem- in 1924!
De dichter, die daar ver voor hem werd geliquideerd
was ‘de Joodse Boeddhist’ Jezus Christus
de dichter van de Bergrede
Zalig de zachtmoedigen…
misschien wel ons aller
mooiste gedicht !
Manuel Kneepkens
“My deeper conviction is that the appearance of Palestinian defeat is an optical illusion that hides the probability of eventual Israeli defeat—that while Israel is winning one war due to its military dominance and continuous establishment of “facts on the ground,” Palestine is winning what in the end is the more important war, the struggle for legitimacy, which is most likely to determine the political outcome.” Richard Falk
Dat het lijkt alsof de Palestijnse kwestie een verloren zaak is, verhult het mogelijke verlies Israël. Israël wint weliswaar op militair gebied en schrijft voor wat er gezegd moet worden, maar Palestijnen winnen ondertussen de strijd om legitimiteit.
Halima Abudayya (95) heeft haar hele leven ervan gedroomd om terug te keren naar Deir Sunayd, een plaatsje in het Gaza-district. Tijdens de bezetting van de Britten werd haar familie gedwongen te vertrekken. Halima had drie kinderen en ze was zwanger. Ze zegt dat het de zwaarste dag van haar leven was.
Deir Sunayd was een dorpje ten noordoosten van Gaza betaande uit 183 huizen met 847 bewoners, een station en een school in 1948. De restanten van het dorp zijn nu verlaten en in vervallen staat.
Abudayya’s broer werd doodgeschoten door zionistische milities. Ze werden onder schot gedwongen om in auto’s te stappen die hen naar Gaza brachten. Ze hadden geen keus, zegt Halima Abudayya.
Het land van Abudayya’s vader werd afgenomen door zionisten en is nu in gebruik als bijenkwekerijen door kolonisten. Als de demonstranten van de Great Return March door de afzetting zouden gaan, dan zouden ze op haar vaders grond staan.
“There are no innocent people in Gaza. Everyone’s connected to Hamas, everyone gets a salary from Hamas and all the activists trying to challenge us and breach the border are Hamas military wing activists.” (Avigdor Lieberman, minister van Defensie in Israël)
Wees ook niet onschuldig en doneer aan het Dar Essalam Ziekenhuis in Khan Younis.
In deze gestorven stad
waar elke steen is omgekeerd
en vogels verleerd zijn om te vliegen
zoeken een man en een vrouw
dag en nacht naar hun geliefden
ze tellen hun doden en hun dromen
en mompelen verloren woorden
hun handen fladderen verdwaald
als vogelvleugeltjes in het rond
maar hun voeten dansen dansen
op het zilverzand van de grond
want hun ogen zeggen
als jij mij naar de liefde draagt
draag ik jou ook
Leo Stilma
Rotterdam